Heyyyhoi,

Mij laatste blog alweer...
Wat ging de tijd snel voorbij! Inmiddels zit ik nu alweer in het vliegtuig terug huis met een heel dubbel gevoel.
Je sluit een heel leuk deel uit je leven in principe nu af.
Maar laat ik het eerst hebben over nog een paar weekjes geleden.

Ik kan wel zeggen dat ik me naar 2 maanden echt thuis voelde. Daarvoor zat ik ook echt goed op mn plek, maar ik bedoel meer van ik weet de weg nu, je leerd veel lokale mensen kennen, we hebben zelf tapattie en rolex gemaakt, we hebben zelfs zelf boda gereden.
Jaik heb zelfs spinkhanen gegeten, hoe erg kun je je inburgeren haha.

En natuurlijk blijven de cultuur dingen waar ik me zelf nog niet helemaal in voel. Zo was bijvoorbeeld de sleutel kwijt bij de boyshome, alle jongetjes moesten op de grond liggen met de hoofd naar beneden zodat de leraar kon zoeken. En het gekke is dat ik op dat moment niet eens dacht wat erg. Ik zou het zelf anders doen, maar ik was al lang blij dat er niet geslagen werd!

En het is niet dat ze alleen maar boos zijn op de jongens en slecht met ze omgaan als je dat nu denkt, echt juist niet!! Agape is echt een goed project. De local staff heeft zoveel liefde voor de jongens! En dat verdienen de jongens!
Je hoort heftige verhalen van de jongens wat ze allemaal hebben mee gemaakt.
Bijvoorbeeld de reden waarom ze op de straat leven, dat ze gevlucht zijn omdat ze geslagen werden thuis. Of iemand leefde bij een stam waar ze kindjes sneden en daarna iets onder de huid stoppen, en daarom was hij gevlucht.
En dan het leven op straat. Je kunt ze het amber niet kwalijk nemen dat ze stelen... En je kunt ze het amber niet kwalijk nemen dat ze drugs gebruiken... En je kunt ze het amber niet kwalijk nemen dat ze constant vechten...
En nee ik zeg niet dat het goed. Maar het laat wel zien hoe hard het is om op de straat te leven.
En dan de verhalen van de politie, die snachts komt en de jongens gaan slaan en de kleren afpakken, om zo de straatjongens 'te bestreiden'. En al helemaal in deze tijd nu kerst er aan komt moeten de jongens op hun hoede zijn, aangezien ze kunnen worden opgepakt en naar de gevangenis moeten.

Maar daarom vind ik dit project juist zo leuk. De liefde kunnen geven aan de kinderen die het echt nodig hebben. Ze elke dag weer een lach kunnen bezorgen. Zo dankbaar werk!

Verder heb ik nog gekeken op een project voor gehandicapten kinderen. Dat moet je niet vergelijken met Nederland. Maar voor hier is het zo goed voor de gehandicapte kinderen om op deze plek te kunnen zijn.

Ook hebben we Uganda nog even aangemoedigt bij een voetbalwedstrijd. Iedereen vond het heel bijzonder dat blanken Uganda stond aan te moedigen. Zo bijzonder dat iedereen met ons op de foto wou. Nou dat blijft echt heel raar..

Ook hebben we nog een klein feestje gehad van de dochter van de beveiliger. Ze gaat namelijk na de vakantie naar P1. Het feestje was echt op zn Afrikaans, dus leuk om een keer mee te maken.

Ook hebben we natuurlijk gezellig een avondje sinterklaas gevierd. Dat is gek hoor, ben je in Uganda en vier je sinterklaas.

Verder zijn we het laatste weekendje nog heerlijk naar Banda Island geweest. Dat houd in, helemaal niks doen. Lekker in de zon, douchen in de buiten douche en wakker worden aan het meer. Heerlijk!

Ook is er nog een minder mooi nieuwtje, er was namelijk geprobeerd in te breken. Dit is allemaal goed afgelopen, ondanks er wel 1 van de 2 waakhonden aan is overleden. Er werd namelijk gif over de muur gegooit wat hij op at.
Het zette ons wel weer even op scherp. Je blijft natuurlijk in Uganda.

En toen kwam het einde in zicht...
En dat houd dus in afscheid nemen van het project, van mn huisgenoten en van Uganda.
Ik was deze week druk bezig om wat leuks te doen en wat leuks te geven aan de jongens op het project, om het zo vrolijk af te sluiten.

Toen was de laaste dag. En dat was zeker wel even moeilijk.
Ik heb van iedereen goed afscheid kunnen nemen! Ze hadden een hele dans voor me opgevoerd, heel leuk! En ze hadden allemaal iets gezegt waar ze me voor wilden bedanken.
Na een laatste leuke dag moest ik nu echt goodbye zeggen. Ik wou het lekker vrolijk afsluiten en gaf iedereen vrolijk een knuffel. Sommigen kwamen zelf wel 8 keer langs met 'nu is het echt de laatste knuffel'. Zo lief maar ook zo moeilijk om te zien dat sommigen jongens het er zo moeilijk mee hadden.
Een paar wisten geen houding aan te nemen, dan waren ze heel blij, dan weer boos, dan huilen. En ik weet dat dit wel een stukje hechtingstoornis is. Ik bleef vrolijk, om ze ook vrolijk proberen te beinvloeden en dat hielp zeker wel!
Nadat ik van iedereen goed afscheid had genomen, zette ik 1 stap buiten de muur, en brak ik al.
Met de gedachte dat ik het moeilijk vond om te zien dat sommigen van de jongens het moeilijk vonden, en dat ik de vrolijke, sterke jongens ga missen!

Maar goed, het is alleen maar een goed teken en ik ga met een goed gevoel weg! Ook met de gedachten dat er nog andere vrijwilligers zitten die de jongens nog zoveel liefde kunnen geven! En natuurlijk Agape zelf, die als goed is de jongens een goede toekomst bied!

Ik ga Uganda wel missen hoor, de natuur, het weer, de lokale mensen, de boda, mn huisgenootjes en natuurlijk alle gezelligheid en plezier!

Nu eerst alles maar bijpraten thuis! En eens kijken hoeveel ik moet wennen aan het drukke Nederland... En eens kijken hoeveel ik Uganda ga missen...

Ik hoop dat jullie mn paar blogs leuk vonden om te lezen!

En oja, voor als je het nog niet kon opmaken uit mn blog, het is zeker aan te raden! Ik had het voor geen goud willen missen!!


Voor de laatste keer;
Groetjesss Arieke