De laagste daagjes..

Heyyyhoi,

Mij laatste blog alweer...
Wat ging de tijd snel voorbij! Inmiddels zit ik nu alweer in het vliegtuig terug huis met een heel dubbel gevoel.
Je sluit een heel leuk deel uit je leven in principe nu af.
Maar laat ik het eerst hebben over nog een paar weekjes geleden.

Ik kan wel zeggen dat ik me naar 2 maanden echt thuis voelde. Daarvoor zat ik ook echt goed op mn plek, maar ik bedoel meer van ik weet de weg nu, je leerd veel lokale mensen kennen, we hebben zelf tapattie en rolex gemaakt, we hebben zelfs zelf boda gereden.
Jaik heb zelfs spinkhanen gegeten, hoe erg kun je je inburgeren haha.

En natuurlijk blijven de cultuur dingen waar ik me zelf nog niet helemaal in voel. Zo was bijvoorbeeld de sleutel kwijt bij de boyshome, alle jongetjes moesten op de grond liggen met de hoofd naar beneden zodat de leraar kon zoeken. En het gekke is dat ik op dat moment niet eens dacht wat erg. Ik zou het zelf anders doen, maar ik was al lang blij dat er niet geslagen werd!

En het is niet dat ze alleen maar boos zijn op de jongens en slecht met ze omgaan als je dat nu denkt, echt juist niet!! Agape is echt een goed project. De local staff heeft zoveel liefde voor de jongens! En dat verdienen de jongens!
Je hoort heftige verhalen van de jongens wat ze allemaal hebben mee gemaakt.
Bijvoorbeeld de reden waarom ze op de straat leven, dat ze gevlucht zijn omdat ze geslagen werden thuis. Of iemand leefde bij een stam waar ze kindjes sneden en daarna iets onder de huid stoppen, en daarom was hij gevlucht.
En dan het leven op straat. Je kunt ze het amber niet kwalijk nemen dat ze stelen... En je kunt ze het amber niet kwalijk nemen dat ze drugs gebruiken... En je kunt ze het amber niet kwalijk nemen dat ze constant vechten...
En nee ik zeg niet dat het goed. Maar het laat wel zien hoe hard het is om op de straat te leven.
En dan de verhalen van de politie, die snachts komt en de jongens gaan slaan en de kleren afpakken, om zo de straatjongens 'te bestreiden'. En al helemaal in deze tijd nu kerst er aan komt moeten de jongens op hun hoede zijn, aangezien ze kunnen worden opgepakt en naar de gevangenis moeten.

Maar daarom vind ik dit project juist zo leuk. De liefde kunnen geven aan de kinderen die het echt nodig hebben. Ze elke dag weer een lach kunnen bezorgen. Zo dankbaar werk!

Verder heb ik nog gekeken op een project voor gehandicapten kinderen. Dat moet je niet vergelijken met Nederland. Maar voor hier is het zo goed voor de gehandicapte kinderen om op deze plek te kunnen zijn.

Ook hebben we Uganda nog even aangemoedigt bij een voetbalwedstrijd. Iedereen vond het heel bijzonder dat blanken Uganda stond aan te moedigen. Zo bijzonder dat iedereen met ons op de foto wou. Nou dat blijft echt heel raar..

Ook hebben we nog een klein feestje gehad van de dochter van de beveiliger. Ze gaat namelijk na de vakantie naar P1. Het feestje was echt op zn Afrikaans, dus leuk om een keer mee te maken.

Ook hebben we natuurlijk gezellig een avondje sinterklaas gevierd. Dat is gek hoor, ben je in Uganda en vier je sinterklaas.

Verder zijn we het laatste weekendje nog heerlijk naar Banda Island geweest. Dat houd in, helemaal niks doen. Lekker in de zon, douchen in de buiten douche en wakker worden aan het meer. Heerlijk!

Ook is er nog een minder mooi nieuwtje, er was namelijk geprobeerd in te breken. Dit is allemaal goed afgelopen, ondanks er wel 1 van de 2 waakhonden aan is overleden. Er werd namelijk gif over de muur gegooit wat hij op at.
Het zette ons wel weer even op scherp. Je blijft natuurlijk in Uganda.

En toen kwam het einde in zicht...
En dat houd dus in afscheid nemen van het project, van mn huisgenoten en van Uganda.
Ik was deze week druk bezig om wat leuks te doen en wat leuks te geven aan de jongens op het project, om het zo vrolijk af te sluiten.

Toen was de laaste dag. En dat was zeker wel even moeilijk.
Ik heb van iedereen goed afscheid kunnen nemen! Ze hadden een hele dans voor me opgevoerd, heel leuk! En ze hadden allemaal iets gezegt waar ze me voor wilden bedanken.
Na een laatste leuke dag moest ik nu echt goodbye zeggen. Ik wou het lekker vrolijk afsluiten en gaf iedereen vrolijk een knuffel. Sommigen kwamen zelf wel 8 keer langs met 'nu is het echt de laatste knuffel'. Zo lief maar ook zo moeilijk om te zien dat sommigen jongens het er zo moeilijk mee hadden.
Een paar wisten geen houding aan te nemen, dan waren ze heel blij, dan weer boos, dan huilen. En ik weet dat dit wel een stukje hechtingstoornis is. Ik bleef vrolijk, om ze ook vrolijk proberen te beinvloeden en dat hielp zeker wel!
Nadat ik van iedereen goed afscheid had genomen, zette ik 1 stap buiten de muur, en brak ik al.
Met de gedachte dat ik het moeilijk vond om te zien dat sommigen van de jongens het moeilijk vonden, en dat ik de vrolijke, sterke jongens ga missen!

Maar goed, het is alleen maar een goed teken en ik ga met een goed gevoel weg! Ook met de gedachten dat er nog andere vrijwilligers zitten die de jongens nog zoveel liefde kunnen geven! En natuurlijk Agape zelf, die als goed is de jongens een goede toekomst bied!

Ik ga Uganda wel missen hoor, de natuur, het weer, de lokale mensen, de boda, mn huisgenootjes en natuurlijk alle gezelligheid en plezier!

Nu eerst alles maar bijpraten thuis! En eens kijken hoeveel ik moet wennen aan het drukke Nederland... En eens kijken hoeveel ik Uganda ga missen...

Ik hoop dat jullie mn paar blogs leuk vonden om te lezen!

En oja, voor als je het nog niet kon opmaken uit mn blog, het is zeker aan te raden! Ik had het voor geen goud willen missen!!


Voor de laatste keer;
Groetjesss Arieke

Hiken, Abseilen, Safari en de Cultuur verschillen

Hallo lezers!

Het is weer eens tijd voor een nieuwe blog. Ik heb weer veel beleefd hier dus heb jullie weer genoeg te vertellen. Alleen heb geen idee waar te beginnen dus ging ik even mijn vorige blog bekijken tot waar ik gebleven was.

Als ik terug denk aan waar ik in mijn blog mee eindigde voelt het zo lang geleden. Dat komt omdat elke dag hier is vol gepland. Natuurlijk heel leuk, maar daardoor vliegt ook de tijd voorbij…

Zo heb ik inmiddels een tempel bezocht, zijn we naar een concert van major lazer geweest, heeft een jongen van het project me ‘trum’ leren spelen, ‘Ik mocht nog wel even wat door blijven oefenen’, volgens de jongen, want hij weet natuurlijk precies hoe het moet... Ook hebben we voor op het project waar wij elke ochtend een uurtje les geven aan de straatjongens een boek gemaakt waar wij kunnen bijhouden welk vak en welke onderwerpen we hebben behandelt. We liepen er namelijk tegen aan dat wij geen idee hadden wat de jongens hebben gehad en wat het niveau is. Herhaling is goed, maar met te veel herhaling leren ze natuurlijk niks nieuws.. En zo weet dus de volgende vrijwilliger precies waar ze mee verder kunnen en wat ze hebben gehad.

Verder ben ik 2 weekenden weg geweest.

1 weekend naar de Sipi falls. En dit was mooi! We hebben gehiked naar alle 3 de watervallen. Een boda rit gehad door een heel leuk boeren dorpje op weg naar super mooi uitzicht. En ik heb gewoon abgeseild!! Dat was zo gaaf! We gingen abseilen naast een waterval, van 110 meter hoog. En tijdens het abseilen had je echt prachtig uitzicht. Echt heel gaaf!

Na het abseilen moesten we weer omhoog lopen, of eerder gezegd klimmen. Dat zagen we niet aankomen, maar gelukkig waren er hele aardige jongens die ieder van ons een hand gaf en ons als het ware de weg naar boven trokken. Dit deden ze niet voor niks, ze wouden er natuurlijk geld voor. Normaal gesproken willen we deze jongens niet echt ‘stimuleren’ in wat ze doen, aangezien ze beter naar school kunnen gaan van plaats zo een beetje geld te verdienen. Maar we hadden de handjes van de jongens echt wel even nodig bij deze klim naar boven door de modder in de hitte..

Het andere weekend ben ik op safari geweest naar de Murchison falls. Dit was ook zo leuk. De eerste dag gingen we neushoorn spotten. Ik denk dat we ongeveer op 10 meter afstand stonden van de rhinos. Voor gewoon loslopende dieren in het wild is dat dus best wel dichtbij!

De tweede dag hadden we een game driving. We gingen met de jeep opzoek naar dieren. Nou, ‘opzoek’ was niet heel erg nodig. We zagen al snel giraffen, olifanten, buffels en ook hebben we 2 luipaarden gezien wat best bijzonder is! Alleen de leeuw hebben we niet gezien. In de middag gingen we met de boot weg. Nu konden we goed de nijlpaarden zien en kwamen we dichterbij de olifanten. We moesten wel goed opzoek naar een krokodil, maar ook die hebben we gezien. Toen we aan land kwamen begon de hike naar de Murchison falls die we ook al vanaf het water zagen. Op weg naar de watervallen liepen we over een soort glitter weg. Door het water waren veel stenen gekristalliseerd dus het leek echt op een pad wat bestrooid was met glitter. Toen waren we bij de waterval. De waterval had heel veel kracht, het was echt heel mooi om te zien.

Toen brak de tweede nacht aan. We hoorden dat op het park waar we slapen snachts soms nijlpaarden komen. We gingen er van uit dat dit zelden voorkomt. Maar na de eerste nacht hoorden we mensen zeggen dat ze nijlpaarden hadden gezien. Dus wij wouden de nijlpaarden deze nacht ook sowieso spotten. We hadden onze wekker midden in de nacht gezet. Onze wekker ging af en we gingen even een rondje lopen over het park. Ik schrok een keer erg want ik hoorde iets. Maar het was een varken geluid. Dus wij dachten dat het zo’n ‘boemba’ uit de lion king was. We gingen weer verder slapen. Althans ik. Mn tentgenoot was echt om het uur wakker te luisteren of ze iets hoorde. Ze hoorde alleen het varken geluid. De volgende ochtend werden we wakker zonder een nijlpaard gezien te hebben. We waren er ook helemaal van overtuigd dat er gewoon geen nijlpaard was geweest, dat kon gewoon niet aangezien ze zowat de hele nacht wakker heeft gelegen.

We waren aan het ontbijten en toen hoorden we andere mensen praten. Ze hadden het over de nijlpaarden. Er waren dus wel nijlpaarden geweest. En het domme is dat dat varken geluid een nijlpaard was. Nu baalden we dus wel even.

Maar alsnog gingen we de laatste ochtend vol goede moet op chimp trekking. Van de 22 groepen hadden 2 groepen chimpansees gezien. Dus de kan was absoluut niet groot om wat te zien. Maar we hadden er zin in. Ten eerste was het bos al heel gaaf. Er waren echt van die ‘jungle trees’. Naar 20 minuten stonden we stil want we zagen gewoon een chimpansee! We waren zo blij, maar we moesten stil blijven. Na een poosje verder zoeken kwamen we op een plek in het bos waar gewoon 20 chimpansees in de bomen zaten. Het voelde echt dat we veel geluk hadden! Heel gaaf om al de chimpansees te zien en er foto’s van te kunnen hebben maken. We hadden bananen mee en vroegen meer voor de grap of we ook de chimps dichterbij konden lokken. Maar gek genoeg kregen we te horen dat ze dus helemaal geen bananen eten. Ze kennen het niet, en iets onbekends eten ze niet.

Dat waren de weekenden. Maar ook op het project is het nog steeds heel leuk. Elke dag maken de jongen me weer vrolijk. En het is natuurlijk heel dankbaar werk. En ook blijft er een uitdaging. Namelijk de ruzies oplossen en het gedrag positief te veranderen. Dus ik probeer als er een ruzie is, en dat is vaak bij de jongens wat heel logisch is, het op te lossen door de jongens zelf het besef te geven dat vechten niet een goede optie is om het op te lossen. Dus ik probeer dan dat ze het gaan inzien en dat de motivatie vanuit hun zelf komt om de goede keuze te maken.

Verder ben ik inmiddels natuurlijk ook al wel wat cultuur verschillen tegen gekomen. Aan de meesten kun je je makkelijk aanpassen. Maar er is ook verschil waar ik het totaal niet mee eens ben, wat gewoon best erg botst met onze cultuur. En dan moet je een tussen weg vinden tussen; niet tegen hun cultuur in gaan, maar ik kan het er ook niet bij laten. Ik heb het over het volgende verschil: Dat het hier heel normaal is dat bijvoorbeeld een moeder een kind slaat wanneer hij of zij niet luistert. Dat gaat bij ons natuurlijk helemaal tegen het principe in. En ik wil niet zeggen dat ze hier denken dat het goed is, maar het is wel veel vanzelfsprekender.

Waarom ik dit vertel is omdat ik op het project zag dat de kookster, echt een hele lieve vrolijke vrouw, een straat jongen sloeg. En ook niet 1 klap maar wel een stuk of 5 achter elkaar omdat ik zag dat ze wel echt boos was, maar de klappen waren niet heel hard. Toen ik dit zag schrok ik niet echt. Omdat ik zag dat het de jongen ook niet veel deed. En omdat ik al van andere huisgenoten ook deze verhalen heb gehoord, en dan nog erger. Dus ik zag dat met niemand dit echt veel deed, ik denk dat het echt puur het uiten van boosheid was en deze manier is hier niet heel verassend ook al is het nog steeds niet goed. Maar ik kon het hier niet bij laten dus ik vroeg wel even aan het kind of het met hem goed ging en wat de reden was. En ook vroeg ik even aan de kookster wat er gebeurd was. Maar dat kwam niet helemaal binnen aangezien ze amper Engels spreekt.

Ook hadden we een ochtend over de toekomst. We hoorden een paar jongen zeggen dat als zijn vrouw later niet gaat koken hij zijn vrouw gaat slaan. Dit zag ik echt niet aankomen. Ik zat meer te denken dat veel van de jongens weten hoe het is om mishandelt te worden en dus dit een ander zelf niet aan willen doen. Maar ook dit is een cultuur dingetje. Het is hier veel vanzelfsprekender maar zeker ook niet goed. Dus dat werd ook wel tegen hem gezegd, dat het niet goed is.

Om het even goed af te sluiten hebben ze ook iets in hun cultuur wat ik heel mooi vindt. Althans ik denk dat het wel een stukje cultuur is. En dat is dat het geloof hier heel belangrijk is. Het mooie eraan vind ik dat ook al hebben ze het zo slecht, ze zeggen zelf dat als je God kent je alles hebt. Dat ze daar de rust in vinden vind ik heel mooi om te zien.

Heel wat regels verder, maar ik hoop dat jullie er zo een goed beeld bij kunnen vormen hoe het hier is en hoe ik het hier vind. Ik zal binnen kort ook even een paar foto’s op mijn blog zetten. Foto’s zeggen immers meer dan woorden... En de safari foto’s mogen jullie natuurlijk niet ontgaan. En de foto’s van de leuke straatjongens al helemaal niet!!

Groetjes vanuit Kampala!

Hier droom je van!

Hallooo,

Ben ik weer, na bijna een maand. De tijd vliegt hier voorbij!

Ik moet echt weer even goed nagaan wat ik in de tijd hier inmiddels gedaan heb. Wel weet ik dat het veel is.
Het eerste weekend hebben we de gaddafi Mosque bezocht. De moskee ligt in het midden van Kampala, dus je had mooi uitzicht over Kampala.
Zondag ben ik met een paar naar de Watoto church geweest. Daar gaan we zeker nog wel een paar keer heen.

Toen begon de gewone werkweek weer. Maar zo voelde het niet. Ik vond het weer leuk op naar het drop in centre te gaan en de jongens weer te zien.
Ook gaan we door de weeks elke woensdag uiteten, met alle huisgenoten en de coördinators hier. Zo zijn we deze week naar een culturele avond geweest. Heel leuk! We konden daar natuurlijk eten maar we hadden ook een soort van show. Het werd opgevoerd door veel mensen, we zagen het echte afrikaanse muziek en dans.
Verder gaan we donderdag avond ook regelmatig uit met de groep. Betreft het uitgaan vind ik dat het hier best anders is dan in Nederland. Gezellig is het sowieso!
En de Afrikaanse nummertjes leer ik ook steeds beter, maar dat komt eerder doordat ik bepaalde nummer redelijk vaak hoor op het project..
Wat natuurlijk alleen maar leuk is!

En dan het volgende weekend. We gingen met alle meiden en nog een paar anderen uit een ander huis een weekendje weg. We gingen naar Jinja. We sliepen in tenten, en als je de tent uit kwam had je prachtig uitzicht op het water!
Ook zag je de apen springen van boom tot boom en hoorde je vogels fluiten waarvan je dacht, komt dat geluid van een vogel?
Kortom hier droom je gewoon van toch!
En dat is nog niet alles, we gingen een dag raften op de nijl. Dat was zo gaaf, dat moet je keer gedaan hebben!

De werkweek was weer begonnen, en we wouden graag deze week met de jongens naar de dierentuin. Toen we dit voorstelden vonden ze het natuurlijk een geweldig idee. Zelf hoefden we niet veel te regelen, de reden hiervoor vond ik zelf best nog wel vreemd maar ook grappig. Want iemand van de lokal staff ging bellen naar de dierentuin. Hij vroeg hoe duur het voor een kind is. Hoe duur het voor een volwassene is. En hoe duur het voor een witte volwassene is.
Dat ze hoog in zetten bij ons met onderhandelen wist ik wel, en vind ik logisch. Maar dat we ook echt het dubbele moesten betalen voor de dierentuin zag ik niet helemaal aankomen..

Donderdag gingen we dus naar de dierentuin.
Het duurde natuurlijk eerst even voordat we vertrekten, aangezien ze hier tijd niet kennen. Maar daar gingen we, met zn allen in 2 busjes.
Wat een leuke maar ook drukke en lange dag was dat! De jongens genoten zo! De jongens die normaal zo zelfstandig lijken, leken nu echt weer even een kind.

Toen ze hoorden dat ze ook mochten zwemmen in lake victoria werden ze zo blij, ze renden naar je toe, ze juichden, sprongen, zeiden alleen maar thankyou, en knuffelden zo hard dat ik er waarschijnlijk blauwe plekken aan over heb.
Kortom, een top dag!

Toen het tijd was dat de jongens weer 'thuis' waren, was het wel even bijzonder om te zien. We hadden namelijk niet helemaal door dat we bij de 'kerk' waren waar de jongens altijd slapen. Het leek op een soort festival met de witte tentjes en felle lichten. Dus wij vroegen ons af wat we daar deden. En opeens gaven de jongens een knuffel en zeiden dat ze gingen. Dus wij begrepen er niks van, en als ik voor mezelf spreek vond ik het best heftig om echt nu te zien dat de kleine jongetjes in het donker alleen de straat op moeten.
Maar al gauw werd er meer duidelijk dat we dus bij de 'kerk' waren. En dat hadden we later ook wel door. Want we kwamen al een paar andere bekende straatjongens tegen die ook wel eens in het drop in centre waren.
Dit was 1 busje.
Het andere busje stoppte bij de boyshome.
Deze jongens mochten dus naar het boyshome, zei mochten sinds lang weer veilig in een eigen bed slapen.

Het was dus een dag met veel indrukken, maar ook veel werd duidelijk. Ik had weer zin in vrijdag, ik was namelijk heel benieuwd naar de jongens in de boyshome hoe ze het daar zouden vinden. Ze hadden er tenminste zin in dus mijn verwachting was ook om allemaal blije jongen te gaan zien.
En dat was het ook zeker!
Alleen s'ochtend in het drop in centre was het natuurlijk wel wat anders. Er waren niet veel jongens meer, en sommigen die niet naar het boyshome mogen (de reden blijft onduidelijk voor mij) missen hun vrienden die wel in dee boyshome zitten. Maar ook hier werd het gewoon een gezellig dag!
Ook nam een andere vrijwilliger vrijdag afscheid. De lokal staff stak er echt tijd in. We gingen samen bidden en veel jongens bedankte haar voor veel dingen. Dat was mooi om te zien!
En ook hebben we (ik en een andere vrijwilliger) even een gesprek gehad omdat het ons interessant leek, en goed voor onze studie om ook een aandeel te kunnen leveren in het proces van het straatjongen zijn tot het naar huis gaan. De lokal staff zag geen probleem. Dus van af volgende week ga ik ook gesprekken voeren met bepaalde jongens en ga ik me onder andere focussen op de het gedrag(sverandering) van bepaalde jongens. Eens kijken hoe dat gaat.

Dat waren dus 2 intentieve dagen. Maar ik heb nu al zin in volgende week! Vandaag kreeg ik ook de vraag van de coördinator hier of ik elke ochtend zin heb om naar mijn project te gaan. Ik hoefde niet na te denken over mn antwoord. Elke dag heb ik er weer zin in om de vrolijke jongens weer te zien!

Maar nu heb ik lekker weekend, en daar geniet ik ook zeker van! Elk weekend hebben we wel weer wat leuks te doen. Zo gaan we morgen eerst voetballen op een project van andere huisgenoten. Eens zien wie er gaat winnen..

Goed weekend!

En de groetjes vanuit Kampala!

De eerste indrukken

Zit ik dan in deze mooie tuin, in het zonnetje, na en super leuke dag, werkent aan mn blog.

Laat ik beginnen bij mijn reis, alles verliep prima. We hadden een tussenstop in Cairo. Toen we naar onze vlucht richting Entebbe liepen kwam eindelijk het gevoel; ik ga naar Afrika, aangezien je het gevoel had dat je door iedereen werd aan gekeken omdat wij een mzungu zijn, zoals ze hier de blanken noemen.
Eenmaal geland in Entebbe vielen je gelijk de dingen op zoals ik het verwacht had, veel vliegjes, een aparte geur, en zelf zingende en dansende mensen en dat om 3 uur snachts.
Toen we aankwamen in ons Hostel moest ik wel even wennen, ten eerste het communiceren met de mensen hier. Ze spreken hier Ugandees engels, dat houd in dat ze onduidelijk, zacht en binnenmonds praten en sommigen kunnen zelfs echt alleen maar de basis engels. Maar dat vond ik nog niet eens heel erg, aangezien mijn engels sowieso niet geweldig is. Maar de hagedissen, echt die waren overal, ook in het gebouw. Het scheelde dat ik een klamboe had dus ik kon en vooral ik drufde gewoon te slapen.
De volgende ochtend ontmoette we 5 andere meiden die ook naar het doingooodhuis in kampala zouden gaan. Met ze allen hebben we even een dagje vast de sfeer in Afrika geproeft en Entebbe bekeken. We hadden zelfs nog heel random in een park apen zien lopen van dichtbij.
De volgende dag werden we met zn allen opgehaald. En dat natuurlijk in stijl. Alle koffers (en dat zijn er veel) boven op een matatu, een busje.

We kwamen aan in Kampala, we werden rond geleid in ons huis, en de eerste indruk was echt top. Ook gingen we even geld pinnen. Dus dat houd ook in dat we voor het eerst op de boda boda gingen. Ik had al gelezen dat het begin best even eng is maar je went wel. Dus ik had me ingesteld dat het wel zou mee vallen, want het went wel. Maar dat was dus niet helemaal het geval, ik zat me echt wel even goed vast te houden achterop.
Inmiddels vind ik het niet echt eng meer, maar hoop ik wel dat ze me op het juiste "adres" afzetten, want dat kan nog de vraag zijn. En aangezien ik de weg hier nog niet weet doe ik er alles aan om te zorgen dat hij de anderen blijft volgen.

De volgende dag ging ik kennis maken op het project. Ik had er echt heel veel zin in en was benieuwd wat me te wachten stond.
We begonnen bij de "boys home". We kwamen daar aan en gelijk kwamen er jongetjes op ons af stelden zich netjes voor. De kinderen waren zo open in contact met ons.
Nadat we een rondleiding hadden gekregen door de kinderen zelf gingen we verder naar het "drop in centre".
Toen we hier binnen kwamen begonnen alle jongens te juchen naar ons, dus ook hier waren we meer dan welkom.

Toen was het alweer woensdag, en hadden we onze eerste stagedag.
We beginnen bij de drop in centre. We keken vooral veel mee.
Daarna gingen we door naar de boys home. Hier zijn niet zo heel veel kinderen meer aangezien deze weken de wisseling er is. Dat houd in dat de jongens van de boys home naar hun eigen familie terug gaan, en dat een stuk of 15 jongens van het drop in centre naar de boys home gaan.

En dan ben ik bij vandaag. Vandaag was een hele leuke dag. Je merkt dat je de jongens beter leert kennen. Vandaag werd er wiskunde gegeven. (Een uurtje geven we zelf aan enkele jongens elke dag les.) Bij dit wiskunde onderwerp hadden ze best wat hulp nodig dus het was leuk om ze te helpen.
Na de les kon iedereen doen wat ze wouden doen, zoals voetballen en kaart spelletjes spelen. En toen ging er muziek aan...
Gelijk begonnen er veel te dansen. En ze kunnen goed dansen! Ik keek mn ogen uit. Toen moesten wij natuurlijk ook mee doen en werd ons een dans geleerd door de jongens. Nou, we mogen nog wel even oefenen ben ik bang...

En dat was het in het kort wat ik tot nu toe heb mee gemaakt. Kzit nu te wachten op mn rolex. Ook ik heb nog geen idee wat het is, maar het is avondeten wat heel machtig en vet is, en je kunt het ergens aan de straat kopen voor omgerekend 25 cent. Dus ik ben benieuwd...

Ik ga me hier nog even verder vermaken en dan horen jullie wel weer van mij!

En wat ik nog even gezegt moet hebben; dit weer hier is echt top!

Welkom op mijn Reislog!

Heyhoi lezers!

Nog een klein maandje en dan is het al zover, dan vlieg ik richting Uganda voor 3 maanden. Het is nog zo onwerkelijk, maar hoe dichter bij het komt hoe meer het besef komt dat ik werkelijk naar Afrika ga. En hoe meer dingen ik regel hoe definitiever mijn reis wordt. 

Op deze blog kunnen jullie op de hoogte blijven tijdens mijn verblijf in Uganda. Hoe vaak ik een blog ga schrijven weet ik niet, dat zal ik bekijken als ik in Uganda ben. Maar ik zal mijn best doen om regelmatig jullie op de hoogte te houden en mijn ervaringen te delen.

Verder voor diegenen die nog niet weten wat ik ga doen, even in het kort: ik ga voor stage 3 maand naar Uganda. Ik zal dit doen via de organisatie 'Doingoood'. Ik zal vrijwilliger zijn op het project Agape. Agape Ministries is een project dat kwestbare kinderen in Kampala helpt. Dit project helpt hun doelgroep in 3 fasen:

Via outreaches in de sloppenwijk.
Via het ‘drop-in’ centrum
In de volledige opvang 

Wat precies mijn taken zijn weet ik nog niet. Ik zal het zien en ervaren... Verder verblijf ik in een doingoood huis waar plek is voor ongeveer 15 personen. 

Wil je dus weten hoe mijn ervaring zal zijn in Uganda, houd dan deze blog in de gaten! 

Ik ga nu nog de laatste dingen regelen voor mijn vertrek en ik ga zeker nog even genieten van de laatste weekjes vakantie en dan hoop ik jullie weer te zien op mijn volgende blog!

En oja, tips zijn altijd welkom! Heb je nog leuke ideeën voor activiteiten wat ik kan doen op mijn project, of heb je zelf ervaring met Afrika, dan hoor ik het graag!

Nog even praktische dingetjes...

Op deze blog zul je regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Arieke